Dom Pomocy Społecznej w Łubiu mieści się w pałacu wybudowanym na przełomie XVIII i XIX wieku. Posiadłość tę, w XVIII wieku nabył przybyły ze Szkocji, prekursor hutnictwa na Śląsku, John von Baildon. Z pałacu uczynił swoją siedzibę rodową.

         W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, jego syn Artur von Baildon rozbudował pałac w stylu klasycystycznym. W latach 1910 – 1911 hrabia  von Bergwelt – Baildon dobudował skrzydło z wieżą nadając pałacowi dzisiejszy wygląd. Pałac do końca wojny był własnością rodziny Bergwelt-Baildon spadkobierców Artura.

         Po wojnie w pałacu mieścił się Uniwersytet Ludowy. W tym też okresie pałac najbardziej ucierpiał. W tamtych latach obiekty takie były traktowane jako relikty przeszłości nie przystające w żaden sposób do tworzącej się rzeczywistości. Pozostałe po dawnych właścicielach wyposażenie pałacowe zostało rozgrabione, a budynek niszczał.

         W roku 1954 utworzono Dom Pomocy Społecznej. Schronienie w nim znalazło 150 chorych psychicznie i upośledzonych umysłowo ludzi. Budynek ten nie był przystosowany do przyjęcia takiej liczby osób. Aby tylu ludzi miało chociażby kąt do spania, przebudowano wnętrza, dewastując wspaniałą architekturę. Ówcześni mieszkańcy Domu oprócz starych, szpitalnych łóżek nie posiadali niczego. Warunki egzystencji były fatalne. Ze względu na ograniczone środki finansowe, głównym zmartwieniem decydentów było, aby mieszkańcy nie głodowali oraz by dach nie zawalił im się na głowę.

         W latach 1991 – 1995 budynek przeszedł kapitalny remont. Przywrócono zabytkowy wystrój wnętrz, wymieniono poszycie dachu, instalację sanitarną, tynki, odmalowano cały budynek wewnątrz i zewnątrz, przywracając pałacowi jego dawną świetność. Mając na uwadze względy ekologiczne zmodernizowano kotłownię z węglowej na olejową oraz wybudowano oczyszczalnię ścieków.

Przystosowano pokoje pod kątem potrzeb mieszkańców, a także unowocześniono blok żywieniowy.